Sunday, November 29, 2009

blank as in na-blangko

naging mababa pa sa normal ang mga araw mula noon.
patay. tahimik. boring.


pag-uwi ko ng bahay, sinalubong ako ng seryosong pakiusap ni mama.
"Rachelle, gusto kitang makausap saglet."
umupo kaming pareho.
saka sya nagsimula.





"ano bang nangyayari sayo?
Puno ng galit yang mga mata mo..,
di ko na marinig ang tawa mo,
para kang robot na kumikilos at gumagawa,
pero wala kang tunay na buhay.."



nagulat ako nang marinig yun sa kanya.
di ko namalayang ganito na pala ako.
para sa akin, normal naman ako, iba na pala ang naipapakita.


maraming nagbago.
pakiramdam ko, ambagal ng oras.
parang binarena puso ko.
ay. hypothalamus ko pala.
kahit san ako magpunta, may alala nya.
t*ng in*, ang emo ko talaga.
napuno ako ng pagsisisi...

roxanne/may anne (classmates ko): "an lungkot ng mata mo a.."


ahehe. naalala ko lang,

alvin domanais: "..pag tumawa ang yong mata.."

ngumingiti't tumatawa pala ang mga mata.
nakakatuwa naman talaga..


ilang araw palang naman mula noon e.
di pa ako talaga okay.
nagsisinungaling twing magsasabi ng,
"okay ako, okay sya, okay kame."





unti-unti akong bumalik sa eksena.
nakakatitigsi mama saken.
tumitig nalang din ako sa kanya.
di ko kase alam kung ano ang sasabihin.

ramdam kong di lang ako ang nahihirapan.
pati sila na mga nagmamahal sakin, naapektuhan.
pasensya na pokayo. di ko pa ata kaya talagang magng normal, di ako plastik e.
(sabi ko sa sarili ko)


pinanonood ko si mama habang binubunot ang saksakan ng ilaw.
hinatid nya ko sa kama.
parang bigla akong nagising
kung kelan gabi na naman pala.

Wednesday, November 25, 2009

paru-paro

may paru-paro.
gustung-gusto ko sya.
kaya hinuli ko.
ang saya ko nung makuha ko sya.
pakiramdam ko ako na ang pinaka masayang tao sa mundo dahil nahuli ko ang gusto kong paru-paro.

itinago ko sya sa kamay ko.
mahigpit para di sya makawala.
pero nanghina sya.
nasakatan ko sya.
ramdam ko na gusto nya nang makalaya.
pero ayaw ko.
gusto kong hawak ko sya.
masaya akong nahuli ko na sya.

pero nahihirapan na sya.


niluwagan ko ang hawak.
iniisip na makakatulong yun para di sya mahirapan.
di ko padin sya pinakawalan, niluwagan lang.
maya-maya, sya na mismo ang kumawala.
wala na akong nagawa...


tinignan ko sya mula sa malayo.
lumilipad sya ngunit mahinay marahil dahil nagalusan ko na ang maliliit nyang mga pakpak.
panalangin ko nalang na maghilom ito agad.

malaya na sya.
ayaw ko nang maging makasarili.
kung mas masaya syang malaya, magiging masaya rin ako para sa kanya.



kadalasan naaalala ko sya.
ay, hindi. palagi.
di sya nawala sa isip ko.
namimiss ko ang mga panahong akin sya.
pinipilit kong kalimutan dahil ayokong gumawa ng krimen.

pinalaya ko na sya.
wala na akong karapatang angkinin syang muli.

pero masaya ako dahil, hindi sya umiwas.
dumistansya, oo.
malaya parin sya, ngunit di pinagkait ang masilayan sya.

mananatili sya rito sa puso ko.
buhay.
habambuhay.

isa sa mga yaman ko.
ala-ala.

mahal ko siya. pero,

paalam na.

espasyo

bago ako mag post ng blog na ito, nagbasa muna ako ng mga discussions at questions and answers na available sa google patungkol dito.
di. di ako humahanap ng idadagdag impormasyon. gusto ko lang malaman yung totoo.


ika dalawampu't apat ng nobyembre, nagyong taon, nagdisisyon akong manawagan ng "cool off" samin ng boypren ko. wala akong iba. wag mo ko agad husgahan. mahal ko siya. gusto ko lang ng konteng ESPASYO.

paulit ulit ko na nga lang sinasabi e.
"napapagod na ko". di ko lang sya magawang iwan, mahal ko e.
oo na, tanga na, pero naging tanga rin kaya sya.
nagulantang nalang ako nung sabihin rin nyang "napapagod rin ako, di lang ikaw".

nagkakapaguran na pala kaming pareho.

natural bang mapagod pag nagmamahal?
di ba dapat nga masaya ka pang gumawa ng para sa kanya nang di napapgod kase out of love nga?

di. mali.
napapagod kame sa away.
sa loob ng isang linggo, himala nang di magkatampuhan.
maliit na bagy.
malaki.
katamtaman.
sakto lang.
walang dahilan, meron.
di namen alam.
alam.

iba-iba.

sabi ko, "pagsubok to a.."
ayaw ko sumuko, pero pwede naman yung "break time" diba?
di naman siguro cheat yun.

di lang dahil sa pagod na.

magkalinawan.

"nakikita mo lang ang totoo mong nararamdaman sa isang tao kapag nawala sya."

kaya lang ume-epal naman tong..

"absence makes the heart grow fonder."

wew! ewan.
basta. ang alam ko, gusto ng pahinga.
charge muna nalobat na e.
pagbalik ko, hah! an lakas ko na ule.


yun na nga.

pagbalik.

pag bumalik ba, may babalikan pa ko?
panu kung may nahanap bigla yung isang to ng iba?
may laban pa ba ko?
kasasabi ko nga lang nga naman, "wala munang pake alamanan."
hoy,rasheng! anu nga naman bang pake mo?! ayaw na nya e! manahimik ka na.

di naman talaga ako aalis e.
diba sabi ko, "di naman ako mawawala e, andito padin ako."
and once again, once more, "gusto ko lang ng pahinga."
kelanagn mu rin kaya yun. pagod ka din diba?

hihintayin pa ba nya ko?
kase sabi nya, "you're free."
patay tayo dyan. sumuko na ata.

paano na?
ano pa tong inaayos ko, kung wala na pala akong babalikan?

hala. anak ng sanlibong putakte naman o! sabi ko naman
"babalik ako" e.
ayaw mo na?

mahal ko sya.
mahal rin nya ko.
sana magka hintayan pa.

ayokong tapusin to.
kaya nga ang hiningiko "cool off" e. ibig sabihin, ayokong tapusin.
kase kung gusto ko, sana diniretso na kita,
"ayoko na, itigil na naten!"

diba?

di ko alam anung magandang pantapos dito e.
siguro kase wala pa ngang ending.

sabihin nalang naten part 1 palang to.
on process pa part 2.

abangan nalang naten.
ako ren e, naghihintay, nag-aabang.








uy, boypren ko, namimiss na kita.

Tuesday, November 17, 2009

two is better than one...daw.

two is better than one daw.
masaya daw kapag dalawa kayo sa buhay. masaya yung may karamay,masaya nga naman yung may kadikit lage, kahawak kamay, katabi lage, kasabay, at may partner.
parang walis ting teng nga naman. mas makapal,mas madaling maka walis.

pag nilalamig ka may yayakap sayo.
pag nalulungkot ka, may makapag papasaya sayo.
pag nag-iisa ka, may sasama sayo.
pag wala kang maka usap, may makikipa-usap sayo.
pag kailanagn mo ng pagmamahal higit pa sa kaibigan, andyan sa para sayo.

marami pa.

kaso parang walis ting teng, the more na makapal, madame, the more the mabigat. ang hirap dalhin.



pag dalawa kayo, hindi nalang sarili mo ang iisipin mo.
kung may desisyon kang gagawin, di langyung sa ikabubuti mo at ng iba iisipin, pati yung idudulot nito sa kanya iisipin mo na ren.

pag dalawa na kayo, mas magastos. oo, litterally.

pag dalawa na kayo, masakit na sa ulo.
parang pag dumami na anak sa isang bahay, masakit na sa ulo.

pag dalawa na kayo, di lang problema mo pasan mo, pati problema ninyo na, minsan pati problema din nya!

marami pa.

two is better than one nga ba talaga?

tignan naman naten yung isang banda.

pag ikaw lang, solo mo buhay mo, solo mo ren problema mo.
pag ikaw lang, tahimik ka, oo, tahimik yung tipong mabibingi ka na sa katahimikan.
pag ikaw lang, walang masyadong bawal, di ka naman matututo.

oo masaya ren ang mag-isa.
malaya e.





pero kahit ano pang sang-ayon mo dito,
pustahan, hinahanap hanap mo paren yung may KASABAY.



minsan kumain ako mag-isa. walang kasabay kahit isa. sabi ko nalang sa sarili ko. "anu ba to, ang lungkot pala."

ang kulay na bayolet

taong dalawang-libot siyam nang naglabasan ang ibat-ibang items na nasa kulay violet. parang biglang nagsipag samba mga tao lalo na ang mga kababaihan sa kulay na ito.

mapa damit, ballpen, papel, payong, pangkulay sa kuko, make-up, jeans, twalya, notebook, suklay, tsinelas, pintura, candy, cellphone, panyo, pati malamang underwears may violet na din.

anu ba ang hiwaga ng violet?
nauso na ito bigla. ginulat nalang tayo.




nakakhiya mang aminin, ako rin ay isa sa mga tagasunod ng "bayolet organization".
gusto ko rin kase ang violet. :)

ikaw? anu masasabi mo sa violet?
di naman masamang minsan e makisabay ka sa agos. basta lagyan mu ng "personal touch" ika nga. tulad ko, lagi ko pinapartner ang green sa violet para may personal touch. oo, wag mo na tanungin kung bakit green.






akala ko nung una, hanggang mga burial, lola's cabinet, at pang putu-bumbong nalang ang aabutin ng kariktan ng violet e.
sa totoo lang kase, bago pa man mauso to ng ganito, adik na adik na ko dito.
buti nalang mukang niloob ni Lord na ipakilala naman si bayolet sa inyo.

ang pusa

inisip mu siguro ngayon na kaya ako gagawa ng blog na to kase mahilig ako sa pusa..
no, it's the other way around po.

ang daming pam bu-bwiset na ang ginawa ng mga pusang yan saken!
iisa-isahin ko:

1. sasabog na sa poot ang ilong ko twing maamoy angmgatae nilang nagkalat kahit saan. Dyusme! sila na ata tong may pinaka mabahong tae sa lahat ng mga hayop e.

2. makapal ang muka ng mga pusa samen kase, sa lawak ng inilaang c.r. para sa kanila sa labas, doon pa talaga sa lababo iihe! anak naman talaga ng ano ee no?

3. wala ka na nga sa magandang mood, panay pa ang hilod sayo ng mahaba at slim nyang katawan. susundan ka pa nyan, di ka titigilan!

4. ninja pa yang mga yan. pano, asahan mo pag may iniwan ka sa mesang malalamon pa, hindi nila sasantuhin! pag balik mo wala na, as in wala!

5. saka yung balahibo! pwe! kulang nalang kainin ko na sa dame.

6. tapos saloob ng isang taon, nanganganak sila ng 4 na beses. takte, ayos lang sana kung paisa-isa e, kaso mahina tatlo kada panganak e. three times 4, buwiset isang dosena agad kada taon!

marami pa yon itolang naalala ko. ano? ka buwiset no? di ko naman sinisira ang pagmamahal ng mga 'hello kitty' fans sa mga characters na yon pero ayoko talaga ng pusa.

hindi laging masaya 'no?!

akala mo siguro madali lang 'no?
iniisip mo siguro na palaging masaya lang.

kung oo, di mo pa nga ganun kakilala si PAG-IBIG.

nadama mo.
grade school ka nun nung makilala mu si first crush..
naglakad lang siya sa harap mo, kala mo tumigil saglit ang mundo't ikaw at suya nalang andun na tanging gumagalaw.
natignan ka lang nya, naiisip mo na kaagad na malamang may gusto rin siya sayo.
gusto mo lagi siyang nakikita. sasabihin mo pa nga, "mahal ko na siya.."


nahanap mo.
nung hayskul, nagligawan.
pakiamdam mo kayo ang love team ng klase pag nakakantyawan.
laging magkasama. di mapupuknat.
dadating mga firsts.. love, kiss, holding hands, pati hug ..
kapag medyo minalas at nagpadala sa kapusukan pati premarital sex papatusin nyo pa.


magkakagulo.
parang gumuho mundo mo nang sabihin nyang "ayoko na".
bwiset! binigay mo nang lahat.
akala mo kase lagi nalang masaya. laging nalang maganda.
nagkamali kang akala. paano na?


titigilan mo na.
ayaw mo na rin. muka ka na kaseng tanga.


makalipas ilang sandali, sasabihuin mo na naman..


naghihintay parin ako. SINO SUSUNOD?

ang nag hihintay...

habang nag hihintay ka,minsan naghahanap ka muna ng pampalipas-oras. walang masama don kaya lang minsan nahihibang ka na tapos yung pampapalipas-oras mo e nagiging pangunahing prayoridad mo na. (teka ba't ba ang kata ko?)

sa palipas ng panahon, kase nga ang tagal tagal n hinihintay mo, naiiba na. tapos sino ngayon sisisihin mo? yung nagpapa hintay kase nga ang tagal tagal naman nya, o ikaw na naghihintay kase di ka nalang maghintay ng matiwasay dyan, o yung pampalipas-oras mo na ume-epal; intentionally man o unintentionally...?

mahirap nga naman kase ang maghintay, kaya ganito nalang:
para sa nagpapahintay: "biyan mo naman kase ng sinyales na may pag-asa si 'naghihintay', tapos deretsuhin mu na kung wala na talaga dapat pang natayin para maka usad naman siya, diba?"
para sa naghihintay: "okay lang yang mga 'pampalipas-oras' na yan, pero itago mu muna yang puso mo, kase aba t*ng in*, deretsuhin mu nalang kaya si 'nagpapahintay' na hindi mu kaya?!"
para sa 'pampalipas-oras': "matutong lumugar, okay?"
oo, konklusyon padin talagang mahirap maghintay!